Geliefd maar niet bewonderd.
Op de academie werd ineens de computer belangrijker gevonden dan de keramiek werkplaats. Daarom was ik jaren later volledig bereid om eerst 1000 draai uren te maken met een tweedehands schopschijf om uiteindelijk te komen tot iets representatiefs. Mijn buurvrouw bewaarde in haar kelder onder de trap een tas met porseleinen servies van haar ouders. Na hun overlijden heeft ze het niet weg kunnen doen omdat het zo onlosmakelijk met hen verbonden was. Maar mooi vond ze het niet en daarom stond het al enige tijd in het duister te wachten op een juiste bestemming.
Traditie en techniek.
Tijdens het maken van een aandenken aan haar ouders groeide mijn wens om oud te herwaarderen in combinatie met nieuw. Mijn collega was aan het 3d printen met plastic, een materiaal waar we beiden niet vrolijk van werden. Zo ontstond het idee om dat plastic de deur uit te doen en te kijken of het ook mogelijk was met 10 jaar oude klei die nog op zolder lag.
Vergeten van de tijd.
Per toeval lukte de eerste kleine proefjes, waarop het bouwen van de grote kleiprinter volgde. En na aanschaf van een 3d scanner het eerste Portret geprint werd. Wat voorzichtige eerste streken werden al snel detailleerde uitwerkingen van mond, neus, ogen en oren. En ik vind het heerlijk om te doen. Tijd bestaat niet meer en ik moet mezelf dwingen om even afstand te nemen en te drinken.
“Een geprint Portret lijkt te slapen. En soms mag ik het voorzichtig wakker maken.”